Trwa spór pomiędzy Urzędem miasta Malborka na czele którego stoi Burmistrz Marek Charzewski a TV Malbork o dostęp do informacji publicznej, o dostęp do obrad sesji rady miasta.
Niewiarygodne, że dziennikarze muszą walczyć o swoje prawa, o zagwarantowany dla wszystkich obywateli dostęp do informacji publicznej.
Czyżby urzędnicy mieli jakieś ciemne grzeszki na sumieniu, że tak bronią się przed udzielaniem informacji?
Przecież po to ustawodawca wprowadził odpowiednie uregulowania prawne, by mieszkańcy mogli kontrolować swoich radnych których wybrali w wyborach i swojego burmistrza.
Mają prawo zobaczyć czy nie wygaduje głupot, czy przychodzi na sesję trzeźwy, jak odpowiada na pytanie, jak prowadzi politykę finansową czy społeczną.
Taka bezpośrednia informacja zweryfikuje wygładzone informacje przykazywane w zaciszu gabinetu do prasy. "Na żywo" pod wpływem emocji nawet polityk czasem prawdę powie.
Panie Burmistrzu, nie wolno się bać swoich wyborców. Spór z Telewizją Malbork jest kompletnie niepotrzebny.
Poniżej zamieszczamy oświadczenie którą redakcja lokalnej telewizji wystosowała na swojej stronie:
Zasady udzielania informacji publicznej reguluje ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 1429)(- dalej u.d.i.p), której przepisy stosuje się także w zakresie prawa dostępu prasy do informacji publicznej (art. 3a ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. Prawo prasowe (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1914).
Pojęcie informacji publicznej ustawodawca określił w art. 1 ust. 1 i art. 6 u.d.i.p., a podmioty zobowiązane do jej udzielenia w art. 4 u.d.i.p.
W świetle powołanych przepisów informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, a w szczególności o sprawach wymienionych w art. 6 u.d.i.p. Przepis art. 6 ust. 1 u.d.i.p. zawiera przykładowe wyliczenie rodzajów informacji publicznej podlegających udostępnieniu.
Na gruncie przepisów ustawy, w doktrynie i orzecznictwie sądowym przyjmuje się, że informacją publiczną jest każda wiadomość wytworzona przez szeroko rozumiane władze publiczne oraz osoby pełniące funkcje publiczne, a także inne podmioty, które tę władzę realizują, bądź gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa, w zakresie tych kompetencji, jak również odpowiednio taka wiadomość, która odnoszona jest do wyżej wskazanych organów władzy publicznej, jednostek organizacyjnych i innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa. Nadto każdy ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne, a ponadto o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa (art. 61 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.), a ograniczenie powyższego prawa może nastąpić wyłącznie ze względu na określoną w ustawach ochronę wolności i praw innych osób i podmiotów gospodarczych oraz ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego państwa (art. 61 ust. 3 Konstytucji RP). Dopełnieniem tego prawa stał się znowelizowany art. 20 ust. 1b ustawa z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 506 z późn. zm.)(-dalej u.s.g.) zgodnie z którym obrady rady gminy są transmitowane i utrwalane za pomocą urządzeń rejestrujących obraz i dźwięk.
Nagrania obrad są udostępniane w Biuletynie Informacji Publicznej i na stronie internetowej gminy oraz w inny sposób zwyczajowo przyjęty. Zgodnie natomiast z art. 2 ustawy z dnia 25 lutego 2016 r. o ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 1446)9- dalej u.p.w.) przez informację sektora publicznego należy rozumieć każdą treść lub jej część, niezależnie od sposobu utrwalenia, w szczególności w postaci papierowej, elektronicznej, dźwiękowej, wizualnej lub audiowizualnej, będącą w posiadaniu podmiotów, o których mowa w art. 3 (m.in. jednostki sektora finansów publicznych w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 885 z późn. zm.). Definicja informacji sektora publicznego stanowi zatem odzwierciedlenie definicji dokumentu, o której mowa w art. 2 pkt 3 dyrektywy 2003/98/UE, i jest szersza niż pojęcie informacji publicznej, o której mowa w art. 1 u.d.i.p.
Tym samym w zakresie pojęcia informacji sektora publicznego zawiera się informacja publiczna oraz inne treści będące w posiadaniu podmiotów. W świetle powyższego wskazać należy, że przepisy ustawy o ponownym wykorzystaniu informacji sektora publicznego nie naruszają prawa dostępu do informacji publicznej ani wolności jej rozpowszechniania.
Nadto jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z dnia 31.10.2016 r., sygn. akt II SAB/Kr 141/16 należy zaznaczyć, że jeśli celem wykorzystania informacji jest potrzeba wykorzystania tej informacji w pracy dziennikarskiej (co w przypadku tej sprawy nie wynikało z wniosku) - nie oznacza to automatycznie, że chodzić będzie o jej wykorzystanie w celach innych niż pierwotny publiczny cel, do którego została wytworzona. Wskazać należy, iż każdy dostęp do jakiegokolwiek dokumentu urzędowego czy udzielenie informacji na wniosek jest wykorzystaniem w innym celu niż ten, do którego dokument czy informacja zostały pierwotnie przeznaczone (por. M. Jaśkowska, Jakość i spójność rozwiązań prawnych w świetle nowelizacji ustawy o dostępie do informacji publicznej, w: Kryzys prawa administracyjnego, pod red. D.R. Kijewskiego, P.J. Suwają, t. I, Warszawa 2013). Natomiast w art. 2 ust. 2 u.p.w. nacisk jest przez ustawodawcę położony na pojęcie "celów komercyjnych lub niekomercyjnych innych niż pierwotny publiczny cel, dla którego informacja została wytworzona, a nie w ogóle inny cel.
Zaaprobowanie odmiennego stanowiska oznaczałoby, że w istocie to pojęcie prawa do informacji publicznej stałoby się puste. Każde bowiem udostępnienie informacji publicznej stanowiłoby zarazem jej udostępnienie w celu ponownego wykorzystania (por. wyrok NSA z 19 czerwca 2015 r. I OSK 1332/14). W oparciu o powyższe, należy wskazać, iż w przedmiotowym stanie faktycznym, argumentacja zaprezentowana przez Redakcję TV Malbork w skardze na działania Burmistrza Miasta Malborka z 29 marca 2019 r. jest prawidłowa. Informacja publiczna, jaką bez wątpienia jest zapis relacji z obrad Rady Miasta Malborka nie podlegał reżimowi ustawy o ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego, albowiem samo zamieszczenie transmisji na prywatnym kanale internetowym nie wypełniało znamion zmiany pierwotnego celu wytworzenia informacji. Co więcej takie działanie stanowiło przejaw realizacji uprawnień obywateli określony w art. 11b ust. 2, służących pogłębianiu jawności działania organów gminy, albowiem nagranie z przebiegu VI sesji Rady Miasta Malborka, nie zostało obowiązkowo opublikowane zgodnie z wymogami art. 20 ust. 1 u.s.g., co zostało przyznane przez pracowników Urzędu Miasta.
Niewiarygodne, że dziennikarze muszą walczyć o swoje prawa, o zagwarantowany dla wszystkich obywateli dostęp do informacji publicznej.
Czyżby urzędnicy mieli jakieś ciemne grzeszki na sumieniu, że tak bronią się przed udzielaniem informacji?
Przecież po to ustawodawca wprowadził odpowiednie uregulowania prawne, by mieszkańcy mogli kontrolować swoich radnych których wybrali w wyborach i swojego burmistrza.
Mają prawo zobaczyć czy nie wygaduje głupot, czy przychodzi na sesję trzeźwy, jak odpowiada na pytanie, jak prowadzi politykę finansową czy społeczną.
Taka bezpośrednia informacja zweryfikuje wygładzone informacje przykazywane w zaciszu gabinetu do prasy. "Na żywo" pod wpływem emocji nawet polityk czasem prawdę powie.
Panie Burmistrzu, nie wolno się bać swoich wyborców. Spór z Telewizją Malbork jest kompletnie niepotrzebny.
Poniżej zamieszczamy oświadczenie którą redakcja lokalnej telewizji wystosowała na swojej stronie:
Zasady udzielania informacji publicznej reguluje ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 1429)(- dalej u.d.i.p), której przepisy stosuje się także w zakresie prawa dostępu prasy do informacji publicznej (art. 3a ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. Prawo prasowe (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1914).
Pojęcie informacji publicznej ustawodawca określił w art. 1 ust. 1 i art. 6 u.d.i.p., a podmioty zobowiązane do jej udzielenia w art. 4 u.d.i.p.
W świetle powołanych przepisów informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, a w szczególności o sprawach wymienionych w art. 6 u.d.i.p. Przepis art. 6 ust. 1 u.d.i.p. zawiera przykładowe wyliczenie rodzajów informacji publicznej podlegających udostępnieniu.
Na gruncie przepisów ustawy, w doktrynie i orzecznictwie sądowym przyjmuje się, że informacją publiczną jest każda wiadomość wytworzona przez szeroko rozumiane władze publiczne oraz osoby pełniące funkcje publiczne, a także inne podmioty, które tę władzę realizują, bądź gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa, w zakresie tych kompetencji, jak również odpowiednio taka wiadomość, która odnoszona jest do wyżej wskazanych organów władzy publicznej, jednostek organizacyjnych i innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa. Nadto każdy ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne, a ponadto o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa (art. 61 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.), a ograniczenie powyższego prawa może nastąpić wyłącznie ze względu na określoną w ustawach ochronę wolności i praw innych osób i podmiotów gospodarczych oraz ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego państwa (art. 61 ust. 3 Konstytucji RP). Dopełnieniem tego prawa stał się znowelizowany art. 20 ust. 1b ustawa z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 506 z późn. zm.)(-dalej u.s.g.) zgodnie z którym obrady rady gminy są transmitowane i utrwalane za pomocą urządzeń rejestrujących obraz i dźwięk.
Nagrania obrad są udostępniane w Biuletynie Informacji Publicznej i na stronie internetowej gminy oraz w inny sposób zwyczajowo przyjęty. Zgodnie natomiast z art. 2 ustawy z dnia 25 lutego 2016 r. o ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 1446)9- dalej u.p.w.) przez informację sektora publicznego należy rozumieć każdą treść lub jej część, niezależnie od sposobu utrwalenia, w szczególności w postaci papierowej, elektronicznej, dźwiękowej, wizualnej lub audiowizualnej, będącą w posiadaniu podmiotów, o których mowa w art. 3 (m.in. jednostki sektora finansów publicznych w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 885 z późn. zm.). Definicja informacji sektora publicznego stanowi zatem odzwierciedlenie definicji dokumentu, o której mowa w art. 2 pkt 3 dyrektywy 2003/98/UE, i jest szersza niż pojęcie informacji publicznej, o której mowa w art. 1 u.d.i.p.
Tym samym w zakresie pojęcia informacji sektora publicznego zawiera się informacja publiczna oraz inne treści będące w posiadaniu podmiotów. W świetle powyższego wskazać należy, że przepisy ustawy o ponownym wykorzystaniu informacji sektora publicznego nie naruszają prawa dostępu do informacji publicznej ani wolności jej rozpowszechniania.
Nadto jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z dnia 31.10.2016 r., sygn. akt II SAB/Kr 141/16 należy zaznaczyć, że jeśli celem wykorzystania informacji jest potrzeba wykorzystania tej informacji w pracy dziennikarskiej (co w przypadku tej sprawy nie wynikało z wniosku) - nie oznacza to automatycznie, że chodzić będzie o jej wykorzystanie w celach innych niż pierwotny publiczny cel, do którego została wytworzona. Wskazać należy, iż każdy dostęp do jakiegokolwiek dokumentu urzędowego czy udzielenie informacji na wniosek jest wykorzystaniem w innym celu niż ten, do którego dokument czy informacja zostały pierwotnie przeznaczone (por. M. Jaśkowska, Jakość i spójność rozwiązań prawnych w świetle nowelizacji ustawy o dostępie do informacji publicznej, w: Kryzys prawa administracyjnego, pod red. D.R. Kijewskiego, P.J. Suwają, t. I, Warszawa 2013). Natomiast w art. 2 ust. 2 u.p.w. nacisk jest przez ustawodawcę położony na pojęcie "celów komercyjnych lub niekomercyjnych innych niż pierwotny publiczny cel, dla którego informacja została wytworzona, a nie w ogóle inny cel.
Zaaprobowanie odmiennego stanowiska oznaczałoby, że w istocie to pojęcie prawa do informacji publicznej stałoby się puste. Każde bowiem udostępnienie informacji publicznej stanowiłoby zarazem jej udostępnienie w celu ponownego wykorzystania (por. wyrok NSA z 19 czerwca 2015 r. I OSK 1332/14). W oparciu o powyższe, należy wskazać, iż w przedmiotowym stanie faktycznym, argumentacja zaprezentowana przez Redakcję TV Malbork w skardze na działania Burmistrza Miasta Malborka z 29 marca 2019 r. jest prawidłowa. Informacja publiczna, jaką bez wątpienia jest zapis relacji z obrad Rady Miasta Malborka nie podlegał reżimowi ustawy o ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego, albowiem samo zamieszczenie transmisji na prywatnym kanale internetowym nie wypełniało znamion zmiany pierwotnego celu wytworzenia informacji. Co więcej takie działanie stanowiło przejaw realizacji uprawnień obywateli określony w art. 11b ust. 2, służących pogłębianiu jawności działania organów gminy, albowiem nagranie z przebiegu VI sesji Rady Miasta Malborka, nie zostało obowiązkowo opublikowane zgodnie z wymogami art. 20 ust. 1 u.s.g., co zostało przyznane przez pracowników Urzędu Miasta.
Komentarze
Prześlij komentarz